Terapia stawów skroniowo-żuchwowych

Terapia stawów
skroniowo - żuchwowych

terapia_stawow_skroniowo_zuchwowych_1170x448px

Stawy skroniowo – żuchwowe są najczęściej używanymi stawami w naszym organizmie. Biorą one udział w procesie mówienia, jedzenia, śpiewania i ziewania. W ciągu doby zęby kontaktują się ze sobą około 30 minut, głównie podczas przełykania śliny. Nieprawidłowe kontakty zębowe spowodowane np. utratą zębów, bruksizmem, powodują powstanie naprężeń w SSŻ, co może doprowadzić do powstania choroby okluzyjnej – czyli wady zgryzu. Choroba okluzyjna powoduje niszczenie zębów w skutek nieprawidłowych kontaktów zębów szczęki i żuchwy.

Patologie w stawach skroniowo – żuchwowych (SSŻ) są bardzo powszechnym schorzeniem. Dotykają one nawet 20 – 40% populacji. Leczenie zawsze należy rozpocząć od trafnej diagnozy, którą w naszej praktyce przeprowadzamy w sposób następujący:

  • wywiad (historia występowania symptomów, czynniki wywołujące dolegliwości, charakter i umiejscowienie dolegliwości bólowych oraz sposoby ich redukcji),
  • ocena wizualna (badanie przeprowadzamy wewnątrz ust, można zaobserwować takie objawy jak: ścieranie powierzchni zębów, nieprawidłową okluzję, anemizację i macerację śluzówki policzków i języka, obniżenie linii dziąseł oraz przerost mięśnia żwacza i mięśnia skroniowego),
  • badanie manualne (to ocena parametrów poruszania się żuchwy, gdzie badamy: ruchy czynne w stawach wykonywane przez pacjenta, jak podnoszenie, opuszczanie, wysuwanie i cofanie oraz ruchy boczne żuchwy, następnie terapeuta bada te same ruchy bierne, badanie gry stawowej- terapeuta ocenia translację w stawie, kompresję, trakcję i ślizg),
  • badanie palpacyjne (ocenia się konsystencję tkanek miękkich oraz wrażliwość bólową punktów spustowych następujących mięśni: m. skroniowego, m. dwubrzuścowego, m. żwacza- jego część powierzchowną i głęboką, m. skrzydłowego przyśrodkowego, m. mostkowo – sutkowo – obojczykowego i m. płatowego głowy; ocenia się również ruchomość główek stawowych, zgryz i zwarcie szczęki oraz szerokość rozwarcia szczęk i zbaczanie żuchwy przy rozwieraniu),
  • testy oporowe (w celu diagnozowania funkcji mięśni bada się oporowo ruch otwierania i zamykania ust przez pacjenta oraz ruch protrakcji i przesunięcia bocznego żuchwy),
  • badanie osłuchowe (ocenia się trzaski, klikanie, przeskakiwanie i krepitacje w stawach skroniowo – żuchwowych podczas wykonywania ruchu),
  • obrazowanie radiologiczne (w zależności od potrzeb wykonuje się telerentgenogram, zdjęcie czynnościowe RTG w zwarciu i rozwarciu szczęk, pantomogram, tomografię komputerową, rezonans magnetyczny, arteriografię, ultrasonografię).

Leczenie zaburzeń SSŻ, aby było skuteczne i trwałe,  musi być procesem wielotorowym, przebiegającym w ścisłej współpracy terapeuta/lekarz stomatolog i ortopeda oraz powinno uwzględniać:

  • leczenie stomatologiczne i protetyczne (szyny odciążające – relaksacyjne na noc, szyny korygujące ustawienie zgryzu),
  • kinezyterapię: terapię manualną, mobilizację stawową, głęboki masaż poprzeczny, rozluźnianie skóry metodami stretchingu, rozluźnianie pozycyjne, poizometryczną relaksację mięśni zastosowaną w celu zmniejszenia napięcia mięśni zwierających stawy i poprawę ich elastyczności,
  • kinesiotaping dynamiczny,
  • fizykoterapię: pole magnetyczne, laseroterapię, elektroterapię, terapię ciepłem lub zimnem,
  • ćwiczenia relaksacyjne zmniejszające stres,
  • autoterapię – naukę wykonywania ćwiczeń przez pacjenta,
  • psychoterapię,
  • farmakoterapię.

Objawy zaburzeń SSŻ

  • bóle mięśni odpowiedzialnych za otwieranie i zamykanie ust,
  • trzaski, trzeszczenie w stawach,
  • zbaczanie żuchwy,
  • bóle głowy i karku oraz okolic ucha, które towarzyszą dysfunkcji SSŻ,
  • ból podczas żucia twardych pokarmów, ziewania i odgryzania dużych kęsów,
  • trudności w otwieraniu ust lub duże ograniczenie,
  • łzawienie lub dolegliwości bólowe w okolicy kąta wewnętrznego oka.

Przyczyny i następstwa uszkodzenia SSŻ

  • stres,
  • zła postawa,
  • zaciskanie i zgrzytanie zębami prowadzące do ich zniszczenia (bruksizm – patologiczne tarcie zębami żuchwy o zęby szczęki, występujący najczęściej w nocy),
  • silne napięcie mięśni zaciskających szczęki (nawykowe żucie gumy, obgryzanie paznokci, nagryzanie warg),
  • artretyzm,
  • uraz mechaniczny, który powoduje powstanie zmian w budowie SSŻ.

Dysfunkcje w stawach skroniowo – żuchwowych mogą być również źródłem dolegliwości w odcinku szyjnym, piersiowym oraz lędźwiowym kręgosłupa, przez przenoszenie napięcia mięśniowo – powięziowego z mięśni okalających SSŻ na mięśnie leżące bardziej dystalnie, jednakże w tych samych taśmach mięśniowych. Na przykład, zależność SSŻ a odcinek szyjny kręgosłupa: polega na przenoszeniu napięcia przez mięśnie żwacz, skroniowy, skrzydłowaty na mięśnie pochyły przedni, środkowy, tylny, czworoboczny zstępujący, dźwigacz łopatki i płatowaty głowy i szyi, jak również może upośledzać funkcję I żebra (powodując bóle barku) i segmentów ruchowych kręgosłupa szyjnego
(prowokując zawroty głowy, szumy, trzaski, bezsenność, bóle głowy, bóle zamostkowe).

Jednym ze sposobów terapii SSŻ może być plastrowanie dynamiczne, które ma zastosowanie w redukcji bólu i obrzęku. W celu zmniejszenia obrzęku i odczynu zapalnego należy zastosować w ostrym okresie aplikacje limfatyczne typu „wachlarz” lub aplikacje mięśniowe typu „Y”. Po zakończeniu okresu ostrego na punkty spustowe oraz punkty maksymalnego bólu można zastosować aplikację „krzyż bólowy”.