Rehabilitacja w nietrzymaniu moczu

Wysiłkowe nietrzymanie moczu (WNTM) jest problemem społecznym i dotyczy kobiet na całym świecie. Dolegliwość ta, definiowana jako gubienie moczu podczas obciążania fizycznego bez aktywności mięśnia wypieracza, występuje u około 63% kobiet. W rzeczywistości rozpowszechnienie choroby jest większe ze względu na ukrywanie objawów przez kobiety, które traktują je jako wstydliwe lub jako jeden z nieuniknionych skutków starzenia się. Choroba ta jest wymieniana wśród dolegliwości mających zdecydowanie negatywny wpływ na kondycję psychofizyczną.

W szerokim pojęciu aktywności fizycznej, zaczynając od wychowania fizycznego szkołach i uczelniach po rekreację i fitness, mięśnie dna miednicy są niestety pomijane. Dopiero w chwili wystąpienia dolegliwości nietrzymania moczu kobiety uświadamiają sobie o ich istnieniu.

W terapii leczenia WNTM stosuje się ćwiczenia mięśni dna miednicy w połączeniu z EMG i biofeedbackiem oraz farmakoterapię (inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny i noradrenaliny oraz miejscową terapię estrogenową). Leczenie zachowawcze wymaga dużo zaangażowania zarówno pacjentki, jak i fizjoterapeuty. Dużą przeszkodą dla skuteczności terapii jest nastawienie pacjentek skłonnych do ukrywania objawów tej choroby. Utrzymanie sprawności mięśni dna miednicy jest możliwe w każdym okresie życia kobiety. W świetle badań klinicznych u 80% pacjentek można złagodzić lub wyleczyć dolegliwości nietrzymania moczu, stosując właściwe postępowanie rehabilitacyjne.

W celu osiągnięcia prawidłowej mikcji, zachowawcze metody działania w wysiłkowym nietrzymaniu moczu dotyczą wzmocnienia przepony moczowo- płciowej, a w konsekwencji przywrócenia prawidłowej funkcji trzymania moczu.

Przyczyn występowania wysiłkowego nietrzymania moczu jest wiele.
Czynnikami sprawczymi są:

• poród drogą naturalną (aż 60% kobiet mających 4 dzieci cierpi na WNTM, ponieważ każdy poród naturalny powoduje uszkodzenie lub nadwyrężenie struktur więzadłowych i powięziowych dna miednicy, wpływając na obniżenie narządów rodnych i ucisk na pęcherz),
• operacje per vaginam (każda pacjentka po operacji ginekologicznej czy uroginekologicznej w celu podtrzymania uzyskanych efektów, powinna być objęta terapią i autoterapią, aby zapobiec nawrotom dolegliwości sprzed operacji),
• nadwaga.

Rehabilitacja jest bezinwazyjnym kierunkiem terapii, właściwie prowadzona nie ma działań ubocznych, a zastosowana w leczeniu wysiłkowego nietrzymania moczu nie daje ryzyka powikłań i może służyć jako przygotowanie do procedur zabiegowych.

Operacyjne leczenie WNTM w większości przypadków nie przynosi oczekiwanych rezultatów w perspektywie długofalowej i wymaga powtórnego zabiegu. Warto edukować pacjentki w każdej grupie wiekowej o korzyściach leczenia zachowawczego oraz profilaktycznej fizjoterapii w wysiłkowym nietrzymaniu moczu.